De opening van een klooster van De Goede Herder in 1860 in Zoeterwoude zou niet de enige blijven. Precies in lijn met de doelstelling van de congregatie Onze Lieve Vrouw van Liefde van de Goede Herder lag expansie voor de hand. Daarbij werd de congregatie een handje geholpen door de ontwikkelingen in Duitsland. Daar had rijkskanselier Bismarck in 1875 alle kloosterorden opgeheven waardoor veel kloosters op zoek gingen naar nieuwe locaties. Vlak over de grens in Nederland was de situatie voor kloostergemeenschappen juist gunstig. Het klooster van de Goede Herder uit Münster vond zo in Almelo een nieuwe locatie.
Een offerblok in een kerk was eeuwenlang een vast gegeven. In sommige gevallen had men een losse bus die bij begrafenissen bij de ingang van het kerkhof geplaatst kon worden. Doorgaans stond op het offerblok voor wie of welke groep geofferd werd. Andere benamingen zoals armenbus, kerkeblok of armenpaal waren ook bekend. De opbrengst van de blokken werd meestal vermeld in de kasboeken van de diaconie.
Tussen Heeze en Leende ligt het gehucht Kerkhof. De benaming van het gehucht slaat terug op het feit dat hier al heel lang begraven wordt en dat gebeurt tot op de dag van vandaag. Er bevinden zich zelfs twee begraafplaatsen op een perceel dat wat hoger ligt in het beekdal van de Groote Aa. Hier stond tot 1827 een kerk, maar na een blikseminslag brandde deze af. Tot 1854 werden de doden uit Heeze hier begraven.
In 1895 vestigde de jonge congregatie Paters van de H. Familie zich in een voormalige kazerne in Grave. De aanwas van studenten was fors en in 1912 werd het gebouw te klein. Alphons de Kanter, een leerlooier uit Kaatsheuvel, bood de congregatie grond aan voor de bouw van een kleinseminarie in Kaatsheuvel. Het eerste gebouw van het noviciaat kwam achter het huis van P. van Dongen te staan en in 1914 kwam de huiskapel gereed. Het complex kreeg een eigen drukkerij, slagerij, bakkerij, boerderij, tuinderij en ook een begraafplaats.
Nederland telde in de middeleeuwen honderden kloosterbegraafplaatsen. In sommige binnensteden had elk klooster wel een kapel of kerk met een klein kerkhof. Veel is verdwenen, maar in de negentiende en twintigste eeuw werden nieuwe kloosters gesticht met daarbij eigen begraafplaatsen. Sommige begraafplaatsen waren niet alleen voor kloosterlingen, maar ook voor verpleegden, patiënten, leerlingen of leken die er werkten. In Zoeterwoude stond een klooster met leerlingen. Tallozen van hen stierven jong en werden begraven op de kleine kloosterbegraafplaats.
Schiebroek is ontstaan in de veertiende eeuw toen het veengebied langs de Schie in cultuur werd gebracht. Tot in de tweede helft van de achttiende eeuw was Schiebroek niet meer dan een uitgeveende plas, genaamd de Schiebroekseplas. Er was nauwelijks sprake van een dorp, de boerderijen en huizen stonden verspreid in het gebied. Dat veranderde langzaam nadat in 1771 in opdracht van de ambachtsheerlijkheid Schiebroek een plan werd gemaakt voor de drooglegging van de plas. Lang had Schiebroek geen eigen begraafplaats, pas in 1903 kwam aan de Ringdijk de mogelijkheid in eigen dorp te begraven.
Al in de twaalfde eeuw was er sprake van een kerk in Goes en ging het de nederzetting voor de wind. In 1405 kreeg Goes stadsrechten en niet veel later werden er rond de stad versterkingen en een stadsgracht aangelegd. Begraven werd er in en bij de Grote of Maria Magdalenakerk die zijn huidige vorm kreeg rond 1470. Na de reformatie ging de kerk over van de katholieken naar de protestanten, maar de katholieken bleven er wel begraven.
Aan de Oude Bredasebaan in Oosterhout ligt wat in de volksmond het ‘misdadigerskerkhof’ heet. De begraafplaats werd aangelegd naar aanleiding van de Begrafeniswet van 1869, waarin het elke gemeente verplicht werd gesteld een algemene begraafplaats aan te leggen. Oosterhout kende al een katholieke begraafplaats aan de Veerseweg, waar de overwegend katholieke bevolking van Oosterhout zich liet begraven. De protestanten werden begraven op hun eigen begraafplaats aan de Nieuwe Bouwelingstraat en Joodse inwoners van Oosterhout lieten zich op de Joodse begraafplaats op de Vrachelse heide begraven.
De gemeentelijke begraafplaats aan de Kerkhoflaan in Den Haag is op 2 januari 1830 in gebruik genomen. Sinds die dag zijn er talloze bekende en onbekende Hagenaren en Hagenezen begraven. Dankzij verschillende uitbreidingen is de begraafplaats nu ruim 5,5 hectare groot en bevat verschillende grafvakken met aparte bestemming. Een aantal daarvan heeft vooral te maken met de Eerste en Tweede Wereldoorlog, maar er is ook een apart islamitisch grafvak.
In het noorden van Groningen vinden we tal van kleine gehuchten met een begraafplaats of soms zelfs alleen nog een begraafplaats. Ooit stonden daar ook kerken en was er geen sprake van een gehucht maar van een dorp. Gesticht in welvarende tijden diende de kerk de gemeenschap totdat die gemeenschap door afnemende welvaart wegtrok. De achterblijvers konden vaak de kerk niet meer onderhouden.