DIT LJEAF LYTS
BLOMKE, OAN 'T HERT
FEN MEM EN HEIT
UNTRITSEN, DET
LEIT HJIR UNDER
DIZZE STIEN
BIDITSEN
Bij de graven van leden van de familie Amshoff te Emmen
Ingrijpend onderhoud aan de Oude Begraafplaats in het centrum van Emmen heeft een schitterend resultaat opgeleverd. Het toegangshek in de vorm van een vlinder, symbool voor de kortstondigheid van het aardse leven en de onsterfelijkheid van de ziel, is ongetwijfeld ook een verwijzing naar Emmen als de Vlinderstad.
Zerken en stèles, die ernstig in verval waren geraakt en te lijden hadden onder vandalisme, werden met zorg en voor zover mogelijk teruggebracht in hun oude staat. Dat geschiedde ook met de zerken der Amshoffs.
Oorspronkelijk afkomstig uit Duitsland, vestigden zich leden van dit geslacht in onder andere Emmen en Hoogeveen. Treffen we op de Oude Begraafplaats in Emmen predikanten uit dit geslacht aan, in Hoogeveen zijn het met name medici uit dit geslacht. De Duitse achtergrond wordt in Emmen nog zichtbaar in het grafdicht op de zerk van Christina Amshoff, dat nog in de Duitse taal is gesteld. Zij overleed in 1832.
Op het graf van het echtpaar Kamphuis-Tienkamp treffen we een fraai grafdicht aan. Fraai vanwege de inhoud. Taalkundig is er misschien wel wat op af te dingen, met name op de voorlaatste zin, waarin voor ontheven werd gekozen om te kunnen rijmen op het vergank’lijk leven.
Juichen, treuren, voorspoed, rampen
Wisselen op deez’ aarde af.
Maar men zal er niet mee kampen
In het stil en duister graf.
’t Graf is voor ’t vergank’lijk leven
Zachte rust dat alles tart
En zij doet den mensch ontheven
Wat ’t lichaam in het leven smart.
De strekking is duidelijk: in het menselijk leven wisselen vreugde en verdriet elkaar af. Eerst bij de dood en in het graf komt daaraan een eind. In het grafdicht hebben de nabestaanden de dood en het graf een positieve duiding willen geven. Wie het grafmonument beziet, kan zich niet onttrekken aan de indruk, dat het deel waarop hun namen voorkomen op een later tijdstip is geplaatst. Mogelijk ter vervanging van een beschadigd onderdeel.
Wanneer Egbert in 1878 trouwt met Wietske oefent hij het beroep van klompenmaker uit. Uit de geboorteakten van hun kinderen blijkt, dat hij dat beroep dan nog uitoefent. Eerst in de huwelijksakten van de kinderen wordt melding gemaakt van Egbert als landbouwer. Dit laatste is niet zo vreemd als men bedenkt, dat hij stamde uit een boerengezin.
bij de zerk van Klaas Hof
Droogt, droogt u tranen af, gij
die zoo bitter schreit.
Het is de weg des doods, die hier
ten leven leidt
Al van een ouden man, die
van hier is weggevaren,
Al in den ouderdom van 78 jaren
4 maanden zijn erbij…dagen nog bijeen.
Hij ligt hier nu begraven al
onder dezen steen.
Groningen den 16 Januari
Klaas Hof