Oorlog

Twee aan elkaar grenzende begraafplaatsen bevinden zich op wat landschappelijk gezien wel een van de mooiste plekken is op het eiland Texel, de Hoge Berg. Het is de begraafplaats van Oudeschild en de begraafplaats, die jarenlang de naam droeg van “Russenkerkhof”.

Ruim zestig jaar na de Tweede Wereldoorlog is het aantal monumenten dat symbolen van die tijd met zich meedraagt nog maar spaarzaam. Veel grafmonumenten zijn verdwenen. Maar het blijkt dat de getoonde symboliek niet altijd het verhaal vertelt wat je zou verwachten. Zo ook niet bij het grafmonument van Wilhelm Rudolph Aalbers, overleden in het oorlogsjaar 1942.

Wilhelm Rudolph Aalbers werd op 23 mei 1875 geboren in het toenmalige Karlshafen (D) Als kind van een Nederlandse vader en een Duitse moeder groeide Aalbers op in Karlshafen en ging er naar school. Hij werkte in verschillende bierbrouwerijen en volgde een aantal opleidingen in München. Ondanks dat Aalbers in Duitsland geboren was, bezat hij de Nederlandse nationaliteit. In 1914 vertrok hij daarom naar Nederland om zijn dienstplicht te vervullen. Hij werd echter afgekeurd vanwege zijn lengte. In plaats van terug te keren naar Duitsland ging Aalbers werken in een bierbrouwerij in Leiden. Via Vlissingen kwam hij uiteindelijk in het Gelderse Tricht terecht. Daar ging hij werken als brouwmeester bij de bierbrouwerij Fortuna. De Eerste Wereldoorlog veroorzaakte echter een schaarste aan grondstoffen en de eigenaar van de brouwerij, Smits, zag zich genoodzaakt de brouwerij te sluiten. Aalbers nam een deel van de apparatuur over en kocht een voormalige boerderij aan de Meersteeg 5 in Tricht. Omdat bierbrouwen niet meer rendabel was begon hij hier een bottelarij en limonadefabriek. In die tijd leerde Aalbers de onderwijzeres Dirkje Hendrika van Erkom kennen en op 30 oktober 1919 traden ze in het huwelijk. Dirkje deed vanaf dat moment de boekhouding van het bedrijf. Op 25 mei 1921 werd hun dochter Helene Amalia geboren.

Met dank aan Richard Schoutissen

Op 18 augustus 1944 werd Maastricht getroffen door een ramp van enorme omvang. Om drie minuten over zes in de avond verscheen ineens een twaalftal vliegtuigen boven de stad. Het waren B 17 bommenwerpers, zogenaamde "vliegende forten" van de Amerikaanse Strategische Luchtmacht. Het zou het zwaarste bombardement worden dat Maastricht trof in de oorlogsjaren. Er waren wel eerder bombardementen geweest, zoals in de meidagen van 1940. Toen bombardeerden de Duitsers de stad voordat ze die innamen. In november 1941 trof een Engelse blockbuster de wijk Blauwdorp met als gevolg zo’n 25 doden en in juli 1942 bombardeerden de Amerikanen de stad met als gevolg elf doden. Vaak waren de bruggen over de Maas het doelwit en zo ook op die bewuste dag in 1944 toen de spoorbrug het doel werd. Deze spoorbrug, gebouwd naar een ontwerp van kolonel der Genie buiten dienst Johan Arthur Kool (1816-1873), werd op 1 oktober 1856 geopend als onderdeel van de spoorwegverbinding Hasselt -Maastricht -Aken. Bij de aanval werd de spoorbrug zelfs nauwelijks getroffen, maar wel de aan de oostzijde en westzijde van de Maas gelegen fabrieken en woonwijken . Er vielen 103 doden te betreuren onder de burgerbevolking en nog eens zeventien Duitsers. Een van de doden was Max Meijer, een toevallige passant die slachtoffer werd van een oorlog die slechts enkele weken later zou eindigen.