Urn

Het woord urn komt van het Latijnse ‘urna’, dat afgeleid is van het werkwoord ‘urere’, dat verbranden betekent. Een urn is feitelijk een vaas of beker waarin crematieresten worden opgeslagen.

Het gebruik van urnen gaat heel ver terug. In de bronstijd werden bijvoorbeeld urnen gebruikt die bijgezet werden in urnenvelden. Uit de resten in die urnen, waartussen verbrande botdelen, heeft men veel kunnen leren over hoe de mensen toen leefden. Ook bij de Grieken en Romeinen werden urnen gebruikt voor asresten. Hoewel daarnaast ook wel askuilen voorkwamen, werd veel as in urnen bewaard. Met de opkomst van het christendom werd het verbranden van lijken verboden. Urnen werden niet meer gebruikt totdat ze in de beeldhouwkunst weer opdoken als symbool uit de klassieke oudheid, verwijzend naar de dood en de rouw, al dan niet afgedekt door een rouwsluier. (Zie ook: gesluierde urn).

Nadat crematie in de loop van de negentiende eeuw haar intrede had gedaan, herontdekte men de urn als middel om de as op te bergen. In de loop van de twintigste eeuw werd crematie de belangrijkste vorm van lijkbezorging en daarmee verschenen urnen op veel begraafplaatsen. Voor het plaatsen van urnen werden muren, columbaria, graven en tuinen geschikt gemaakt. Hierdoor veranderden begraafplaatsen steeds meer en werden de mogelijkheden tot asbezorging sterk vergroot. Inmiddels is de urn een object dat men zelf naar eigen inzicht kan vormgeven en dat zelfs thuis bewaard kan worden.