Symboliek

De zandloper duidt op het kortstondige van het leven en op het gestadig naderen van het stervensuur. Als symbool van de dood komt de zandloper voor het eerst voor in de late middeleeuwen. 

Een zeepbel is vanaf de zestiende eeuw een symbool van de vergankelijkheid. 'Homo Bulla' (de mens is een zeepbel) werd wel als grafschrift gebruikt.

De zeis is het attribuut van de dood. In de middeleeuwen wordt de dood al afgebeeld als skelet, met in de rechterhand een zeis. Dit symboliseert de onverbiddelijkheid van de dood.

De zon speelt in veel religies een grote rol in de vorm van de zonnegod. In de christelijke beeldenwereld is de altijd weer in het oosten opkomende zon een symbool van onsterfelijkheid en de opstanding. Op grafmonumenten komen we de zon enerzijds tegen als de stralenkrans achter het hoofd van Christus (voorgesteld als heerser van de tijd), anderzijds vaak als een halve cirkel die de opgaande zon voorstelt en dus verwijst naar de onsterfelijkheid van de mens en de wederopstanding.

De zonnebloem staat voor een niet-aflatende toewijding. Deze betekenis is ontleend aan de Griekse mythe, waarin Clytia verliefd wordt op de zonnegod Apollo, die alleen oog heeft voor haar zuster Leucothea.

Als allegorie voor een plotseling en te vroeg of jong afgebroken leven. Het gaat hier vaak om het onverwachts wegvallen van de steunpilaar of levenszuil. Bijvoorbeeld door een ongeluk of ziekte.

Stond in de oudheid symbool voor nobele zuiverheid. Vaak ook symbool voor de vrouwelijke gratie vanwege de sierlijke bewegingen die de zwaan maakt. Soms heeft de zwaan ook een negatieve betekenis vanwege het zwarte vlees onder de witte veren. Als zodanig staat de zwaan voor de huichelaar.