Klimop

Al in de oudheid was de klimop als groenblijvende plant het zinnebeeld van het eeuwige leven. Maar ook van trouw, gehechtheid, vaderlandsliefde en volharding van het verlangen. Dit doordat de plant zicht strak en stevig hecht aan een muur, boom of grafmonument.

En later in de vroeg christelijke tijd werden op sarcofagen en catacomben klimopbladeren afgebeeld als symbool voor de eeuwige verbondenheid en het eeuwig leven. Al was het lichaam dan wel dood, die ziel leefde verder voort. Een vrome spreuk van Hohberg (1675) luidt: 'De klimop windt zich hoog om een eik, geen onstuimige wind kan hem losrukken. Als iemand Gods bijstand geniet, dan komt hij spoedig omhoog; geen ongeluk kan hem deren.'

Soms zijn de grafmonumenten volledig onzichtbaar zowel in de zomer als in de winter door de klimop (Hedera helix). Deze kruipende of klimmende heester met de donkergroen glanzende bladeren, is soms ongewenst en soms juist gewenst omdat het bijdraagt aan de patina van een begraafplaats. Een andere volksnaam van de klimop is lijkblaren, maar waar dat vandaan komt?