"Jaren geleden kozen we voor crematie na onze dood, mijn vrouw Jeannette en ik. De meeste begraafplaatsen waren verwaarloosde en saaie oorden. Het was nog in de tijd van het grote taboe op de dood. Toen raakten we steeds meer geïnteresseerd in de funeraire cultuur en veranderde ook onze houding ten aanzien van onze eigen lijkbezorging. We wilden een (graf)steentje gaan bijdragen aan de toekomstige funeraire cultuur op begraafplaatsen. Soms kwamen we op een begraafplaats, waar we ook wel zouden willen liggen, ook al was dat dan in de verre toekomst. Maar dat was ver van huis en dat wilden we onze (klein)kinderen niet aandoen.
Vlak bij huis in Eindhoven had de Stichting Catharinakerkhof inmiddels de verwaarloosde begraafplaats met dezelfde naam tot een funerair juweeltje opgeknapt. Daar hebben we een optie genomen op een prachtig plekje onder een oude beuk temidden van een grote variëteit aan graftekens. Een bevriend echtpaar rust al naast ons plekje, twee vrienden hebben een plaats tegenover ons uitgezocht en twee andere vrienden komen ook in de buurt liggen, als het zover is. 'Dan kan het ook later nog gezellig worden', zeggen we tegen elkaar.
Onze kleindochter voelt er zich ook thuis. Op Allerzielen gaan we 's avonds met haar in het donker naar de bijeenkomst met honderden kaarsjes op de graven. Dan steekt zij ook een kaarsje op en 'bidt' voor haar dode vriendje. Dat doet ze bij haar favoriete plek, het kindergraf van Rosa met z'n frutseltjes en knuffeltjes. Wij gaan regelmatig kijken op het Cathrien, maar die ene plek is eigenlijk ons minst favoriete plekje … als je begrijpt wat ik bedoel!"
Dit item verscheen in de nieuwsbrief van september 2007
