"Ik loop in de vroege voorjaarszon met mijn schoonvader over de begraafplaats. Er ligt nogal wat familie. We beginnen bij zijn ouders, daarna hun zeer jong overleden zoontje. Goed onderhouden allemaal, zoals te verwachten. Het zijn precieze mensen. Achteraan, in het oude gedeelte, ligt zijn grootmoeder. Een mooie eenvoudige kleine steen. Grootvader zou begraven zijn geweest op de Kruiskamp, een 'armenbegrafenis', aldus schoonvader. Het fijne weet hij er niet meer van.
{seog:disable}We maken een rondje, want als we dan toch hier zijn, kunnen we ook wel even langs die en die en daar wil hij ook nog even heen. We gaan via het bos, wat natuurlijk niet mag, naar het nieuwe gedeelte. 'Wist je dat hier het armengedeelte was?', vraagt hij. Hij laat het zien. Twee, drie kleine stenen per graf. Ja, dat moet wel goedkoper zijn. Was me eigenlijk nooit opgevallen, maar het ligt ook niet zo in de looproute. De graven zijn genummerd en allen hebben een 'D' boven het nummer op het paaltje staan. 'De D van diaconie', grapt hij.
Hij wil nog naar een vriend, die ligt hier vlakbij. Vandaag precies een jaar geleden overleden. Hij staat even stil, neigt zijn hoofd en slikt een paar keer. We gaan weer door naar het oudere gedeelte vooraan. Daar liggen nog twee broers en ook een zwager of drie. Ze zijn hier vaak geweest. 'Al weer tien jaar geleden, tjonge en dit alweer bijna 13 jaar…! Wat gaat de tijd toch snel.' Bij graf nummer honderd, een leeg graf, zegt hij plotseling: 'Deze is ook van mij. Zie maar wat jullie daarmee doen...'
Thuisgekomen moppert mijn schoonmoeder: 'Had je geen nette jas aan kunnen doen? Liepen er geen mensen?'. 'Niemand zei er wat van', meld ik vriendelijk. Hij knipoogt olijk."
Dit item verscheen in de nieuwsbrief van november 2007
