Je zou denken dat, op een werkplek als die van mij, in de loop der jaren de persoonlijke voorkeur voor een favoriete boom of monument wel eens wisselt. Op de 33 hectare die de Amsterdamse begraafplaats De Nieuwe Ooster groot is heb ik immers keuze genoeg in verscheidenheid aan moois. Het gehele gedenkpark heeft een rijksmonumentale status, inclusief de 125 jaar oude gebouwen bij de hoofdingang. De enorme diversiteit aan bomen en struiken op onze begraafplaats, dat als Arboretum nationale bekendheid heeft, maakt dat een wandeling tijdens de lunchpauze het gevoel geeft dat je op excursie bent. Al wandelend kan je ook nog eens genieten van meer dan 500 sfeermonumenten en 17 van rijkswege beschermde grafmonumenten.
{seog:disable}Ondanks al die overdaad aan fraais is na 26 jaar mijn eerste liefde toch nog steeds mijn grootste liefde gebleven om diverse redenen. De oude ziel van mijn geliefde is donker en stil; als je in z’n binnenste loopt dempt hij de geluiden van de omliggende drukke stad. De grond is verend, zacht bekleed met mossen en ruikt hemels na een flinke regenbui. Ik voel mij daar geborgen, onzichtbaar en elk bezoek aan hem neigt naar een natuurlijk mystieke ervaring. De lange donkere tunnel doet mij denken aan de kledingkast uit de kinderboekenserie “Narnia”; de belofte van onbekende werelden aan de andere kant van de deur. Of interpreteer ik de sfeer die ik voel verkeerd en is de tunnel als de overdekte oude houten bruggen in Georgia, Amerika, en wacht er, volgens de oude legendes, niet veel goeds aan die andere kant? Door vele anderen wordt hij namelijk gemeden, men vindt het er benauwd, luguber en onprettig.
Toch bestaat er een klein select gezelschap waarmee ik mijn geliefde moet delen; zij hebben deze donkerte verkozen als laatste rustplek, net zoals ik zal doen in de toekomst. Eén van hen is Coenraad Kerbert, leraar plant- en dierkunde, zoöloog en bovenal oud-directeur van Artis. Hij, of op z’n minst zijn familie, voelde hoe bijzonder mooi dit donkere laantje zou worden in de loop der jaren en zou passen bij de man die zijn hele leven voor flora en fauna had geleefd en gewerkt.
Of mijn verliefdheid zal blijven duren tijdens mijn leven is nog maar de vraag; mijn geliefde is aan ouderdom onderhevig en zou binnen afzienbare tijd kunnen sterven en verdwijnen. Of erger: zijn leven zou beëindigd kunnen worden door de medewerkers omdat hij plaats moet maken voor jongere of hele andere exemplaren om de sfeer van het park , zoals de ontwerper het bedoeld had, te behouden. Dat laatste hoop ik niet mee te hoeven maken; mijn hart zou breken van liefdesverdriet om een partner waarmee ik al een half mensenleven heb gedeeld. Tot die tijd koester ik elk moment dat zijn groene donkere armen mij nog kunnen omhelzen.
Mischa Smeding is stafmedewerker van begraafplaats en crematorium De Nieuwe Ooster in Amsterdam.
