Privé-begraafplaats

Ook wel familiebegraafplaats; is een begraafplaats die voor een specifieke familie of groep mensen is aangelegd, dus niet openbaar. Het eigendom is in handen van een privé-persoon of familie en niet in kerkelijke of gemeentelijke handen.

Grootgrondbezitters, adellijke families of rijke boeren begonnen al in de tweede helft van de 18de eeuw met de aanleg van begraafplaatsen op eigen grond. Met wisselend succes zoals blijkt uit het opblazen van de graftombe van de familie Van der Capellen op de Gorsselse heide in 1788. Maar in de 19de eeuw werden veel privé-begraafplaatsen aangelegd, vaak omdat families hun kelders of graven in kerken niet meer mochten gebruiken. De wijze van aanleg en inrichting verschilt sterk per begraafplaats, maar één ding hebben ze gemeen: de begraafplaats is alleen voor familieleden. Nederland kent nog een kleine 200 van dit soort begraafplaatsen en er komen er nog steeds bij. Dat gaat vaak niet zonder slag of stoot, want begraven op eigen grond, zoals het nu heet, wordt door veel gemeenten niet op prijs gesteld. Vaak is dit omdat men de regels niet goed kent of niet weet hoe men die moet toepassen. De Wet op de lijkbezorging staat privé-begraafplaatsen gewoon toe.