Drenkelingenhuisje

Huisje bedoeld als toevluchtsoord voor drenkelingen of in een funeraire betekenis; huisje voor personen die verdronken zijn en aangespoeld of aangetroffen zijn.

Een drenkeling is iemand die in het water is gevallen en dreigt te verdrinken, of reeds verdronken is. Voor die laatste slachtoffers kenden Nederlandse begraafplaatsen al geruime tijd een speciaal huisje. Nog voordat in Nederland elke begraafplaats verplicht een lijkenhuisje diende te hebben (1872), beschikten veel dorpen en steden langs de rivieren of bij zee al over een speciaal huisje voor het bewaren van drenkelingen. Standaard inbegrepen bij een drenkelingenhuisje was een met zink bekleedde kist om het lijk zonder veel problemen te vervoeren. Het lijk werd meestal niet in die kist begraven. Grote drenkelingenhuizen waren voorzien van een obductietafel om het lijk te kunnen onderzoeken en daarmee de identiteit en doodsoorzaak (niet altijd verdrinking) vast te kunnen stellen. De functie van drenkelingenhuisjes bij begraafplaatsen is na 1872 overgegaan in de verplichte lijkenhuisjes.