Crematorium

Een gebouw waar stoffelijke overschotten in een oven worden verbrand, of te wel gecremeerd. Het woord is afgeleid van het Latijnse ‘cremare’, wat verbranden betekent.

Lijkverbranding is al heel oud, getuige de vele asresten die bij archeologische opgravingen aan het licht komen. Vanaf de 19de eeuw werd in Europa het cremeren geïnstitutionaliseerd, wat wil zeggen dat men gebouwen ging oprichten waarin ovens waren opgesteld voor de lijkverbranding. Vanaf 1914 was het ook in Nederland mogelijk om gecremeerd te worden. Dat kon in het in 1913 geopende crematorium van Driehuis-Westerveld. De crematie vindt plaats per individu zodat de asresten ook duidelijk van één stoffelijk overschot komen. Cremeren wordt gezien als een alternatief voor het begraven, maar wordt in sommige kringen nog als een taboe gezien. Op veel begraafplaatsen werd in de loop van de 20ste eeuw een gebouw toegevoegd waarin de lijkverbranding zich voltrok: het crematorium. Daarbij werden vaak columbaria voor de urnen gebouwd of tuinen aangelegd waarin men een urn kon plaatsen. De laatste jaren bestaan er ook urnengraven. Hierin kunnen meerdere urnen worden bijgezet en de plek kan net als een gewoon graf bezocht en bijgehouden worden.