Niet op de Oude begraafplaats te Eelde, maar op hun landgoed Vosbergen ligt het echtpaar Kraus-Groeneveld begraven. Aanzet voor de aanleg van dit landgoed werd gegeven in 1890 door Wilhelmina Berendina Groeneveld. Het is derhalve een vrij jong landgoed. Wilhelmina Berendina Groeneveld kocht in 1890 "eene behuizing met boerenwoning en schuur en tuin, weidekamp en fraai wandelbosch met vijver, de Vosbergen genaamd, groot 6 ha. 82 are en 32 ca ".
Na een verbouwing van het woonhuis van de boerderij tot zomerhuis werd dit in 1894 betrokken. In 1896 trouwde de eigenares met Johannes Siegfried Kraus en na een verbouwing in 1917 betrok het echtpaar permanent de villa Vosbergen. Een laatste grote verbouwing vond plaats in 1925. Regelmatig werden stukken grond aangekocht, zodat in de 30-jaren van de twintigste eeuw het landgoed een omvang had van ongeveer 79 ha. In 1936 werd besloten het landgoed onder te brengen in een stichting.
Familiegraf op VosbergenDe Kraus-Groeneveld Stichting, zoals deze werd genoemd, had ten doel er voor te zorgen, dat het landgoed niet uiteen zou vallen en bewaard zou blijven voor het nageslacht. Wat de villa betreft, werd gedacht aan een functie als rusthuis.
Op 1 mei 1937 overleed Johannes Siegfried Kraus. Wilhelmina Berendina Kraus-Groeneveld overleed op 20 mei 1949. Hun graf bevindt zich op het landgoed, op een open plek tegen het geboomte aan en omgeven door een lage haag.
Familiegraf.
Onder de persoonlijke gegevens van Johannes Siegfried Kraus bevinden zich enkele teksten uit het Nieuwe Testament:
EN NU BLIJVEN GELOOF,
HOOP EN LIEFDE. DEZE DRIE.
DOCH DE MEESTE VAN DEZE IS
DE LIEFDE.
DIE IN DE LIEFDE BLIJFT
BLIJFT IN GOD EN GOD IN HEM.
GOD IS LIEFDE.
Onder de persoonlijke gegevens van Wilhelmin Berendina Kraus-Groeneveld lezen we de tekst van gezang 178: 7 uit de bundel 1938 van de Nederlandse Hervormde kerk:
RUWE STORMEN MOGEN WOEDEN.
ALLES OM MIJ HEEN ZIJ NACHT.
GOD MIJN GOD ZAL MIJ BEHOEDEN.
HIJ HOUDT VOOR MIJN HEIL DE WACHT
MOEST IK LANG ZIJN HULP VERBEIDEN.
ZIJNE LIEFDE ZAL MIJ LEIDEN.
DOOR EEN NACHT HOE ZWART HOE DICHT
VOERT HIJ MIJ NAAR 'T EEUWIG LICHT.
Helemaal onderaan staan op de steen de woorden:
Vosbergen werd geen rusthuis, geruime tijd is het conferentieoord geweest. Nu is in de villa een museum voor oude muziekinstrumenten gevestigd.
Literatuur
- Herma Kamphuis Groninger borgen en Drentse Havezathen Walburg Pers 1995
- W.R. Foorthuis e.a. Drenthe, gids voor cultuur en landschap De Ploeg 2002
- Marion Hoogendijk e.a. Krüderige Wieven, Drentse vrouwen in de 20e eeuw Zutphen 1991
- Encyclopedie van Drenthe Koninklijke van Gorcum 2003
