Bij het grafmonument van Lucas Kruidhof (1856-1913)
Stil wilde hij trek-
ken in pelgrims
gewaad. Tot God
hem riep in Zijn
hemelschen staat;
Hier heeft hij ge=
dragen gewillig
zijn kruis, Maar
daar is zijn wo=
ning, hij had heim=
wee naar huis.
Boven in Sion
eindigt de smart.
Ja, naar dat Sion
smachtte zijn hart.
Lukas Kruidhof, geboren te Borgercompagnie (gem. Veendam) op 25 november 1856, overleed op 29 december 1913. Van beroep was hij schipper en in de Nederlands Hervormde Gemeente te Stedum, zoals we zien op de voorzijde van de stèle, bekleedde hij het ambt van ouderling. Zijn echtgenote Alida Tieman liet op de achterzijde van de stèle een grafdicht aanbrengen.
Het grafdicht schetst ons de wijze waarop Lucas zijn ziekte, zijn kruis gedragen heeft, hoe hij het leven na de dood beleefde en uitzag naar het hemelse Sion. Voor hem stond vast de belofte door Jezus gedaan in Johannes 14: “In het huis van Mijn Vader zijn vele woningen; als dat niet zo was, zou Ik het u gezegd hebben. Ik ga heen om een plaats voor u gereed te maken”. Daar zou een eind komen aan de pijn die hij leed. Naar dat Sion, die hemelsche staat, zag hij met een sterk verlangen uit. Voor hem was de weg daarheen de weg van de pelgrim.
Kent de Bijbel het begrip pelgrim noch het pelgrimsgewaad, wel vinden we er witte kleden en gewaden genoemd. Met name in de Openbaring van Johannes wordt meermalen gesproken van de witte klederen, waarmee zij die trouw bleven aan hun Heer zouden worden bekleed. In de brief aan de gemeente van Sardis in Openbaring 3 zegt Christus aan de getrouwen: “Wie overwint, zal bekleed worden met witte kleren en Ik zal zijn naam beslist niet uitwissen uit het boek des levens, maar Ik zal zijn naam belijden voor Mijn Vader en voor Zijn engelen”.
Wat betreft de pelgrim en de pelgrimsreis, we treffen deze aan in verschillende liederen en gezangen. Zoals in een aantal liederen van de hand van de Duitse lieddichter Gerhard Tersteegen (1697-1769). Een aantal van zijn liederen zijn in vertaling opgenomen in gezangen- en liedbundels van verschillende protestantse kerken en groeperingen. Bekend is het gezang: Komt kinderen, niet dralen, want d’ avond is nabij!, een lied, dat in vergelijkbare bewoordingen al voorkwam in de negentiende-eeuwse Psalmen- en Gezangenbundel van de Hervormde Kerk. Van de Deense dichter Bernhard Severin Ingemann (1789-1862) is er het bekende lied: Door de nacht van strijd en zorgen schrijdt de stoet der pelgrims voort, vol verlangen naar de morgen, waar de hemel hen verhoort. Dan zijn er vooral ook de pelgrimsliederen van de hand van Engelse dichters, waarvan het door Carel Steven Adema van Scheltema (1815-1897) vertaalde bekende lied: Waarheen pelgrims, waarheen gaat gij? er één van is. Ongetwijfeld ligt aan deze pelgrimsliederen het werk van onder anderen de Engelse prediker John Bunyan (1628-1688), verbonden aan de Baptistengemeente van Bedford, ten grondslag. Zijn The Pilgrim’s Progress (Eens Christens reize naar de Eeuwigheid) werd in bepaalde kringen veel gelezen. Kende het echtpaar Kruidhof-Tieman dit boek of heeft het echtpaar, afkomstig uit de 
Veenkoloniën, een en ander, ook wat betreft hun liederenschat, meegekregen van de Baptisten, die in dat gebied als beweging door het werk van dominee Dr. J. E. Feisser te Gasselternijveen ontstond en met name onder schippers veel aanhang kreeg. Stichters van deze stroming binnen het protestantisme waren in de zeventiende eeuw een aantal Engelse predikanten. Zij verwierpen de kinderdoop en achtten de volwassendoop door onderdompeling na een openbare belijdenis het meest in overeenstemming met de Bijbel. Zeer bekend werd door zijn prediking, boeken en liederen de Londense predikant Charles Spurgeon (1834-1892), die wel de “Prins der Predikers” werd genoemd. In 1863 bezocht hij Nederland en preekte er in Den Haag, Leiden, Amsterdam en Utrecht in afgeladen volle kerken. Ondanks de vragen spreekt uit het grafdicht deze geest.
