Voor veel begraafplaatsen was de bouw van een lijkenhuisje, verplicht gesteld vanaf 1872, een behoorlijk probleem. In sommige gevallen beschikte men nauwelijks over de middelen, maar vooral over het nut van zo'n huisje werd getwijfeld. Er werden dan ook nogal inventieve oplossingen gevonden waarbij veel geld uitgespaard werd. Zo zijn in het land diverse lijkenhuisje in de oksel van toren en schip van een kerk gebouwd. Ze vallen soms nauwelijks op, maar die in Marum is zo fel gekleurd dat die niet gemakkelijk over het hoofd gezien kan worden. Het huisje is aan de achterzijde van de oude hervormde kerk geplaatst. Aan materiaal heeft het huisje niet veel gekost. Op een laag muurwerk is een lange houten wand geplaatst, aan de korte kant een deur en een lessenaardak maakt het huisje af. Het materiaal voor twee andere wanden, alsmede een extra hoeveelheid dakpannen kon hiermee bespaard blijven. In de archieven wordt het huisje pas vermeld in 1930 als het huisje hersteld moet worden.
Vanaf 1993 is de stichting Oude Groninger Kerken eigenaar van kerk en dus ook van het lijkenhuisje dat aan de kerk vastzit. Bij de restauratie in 2004 werd ook het houten huisje gerestaureerd. Daarna kreeg het huisje een bijzondere bestemming. Het is ingericht als de cel van een witte non, een vroegere bewoonster van het nabij gelegen klooster van Trimunt. De cel vormt ook het beginpunt van de Witte Nonnen wandelroute die leidt door een fraai stuk van het zuidelijk Westerkwartier.
Dit artikel verscheen eerder in de nieuwsbrief van augustus 2008
