Hunebedden behoren tot de oudste architectuurmonumenten van Nederland, die op twee uitzonderingen na allemaal in Drenthe te vinden zijn. Vroeger deden er allerlei verhalen de ronde over deze imposante bouwsels, die oorspronkelijk waren bedekt met aarde. Het woord 'hunebed' wordt meestal verklaard als 'graf van de Hunnen'. Dominee, ontginner en historicus Johan Piccardt noemde ze in de zeventiende eeuw de bouwsels van reuzen. Begin achttiende eeuw werden onder de heuvels echter de resten van mensen gevonden. De reuzentheorie werd verlaten en later werd ontdekt dat de grafmonumenten horen bij de Trechterbekercultuur en tussen 3400 en 3050 voor Christus gebouwd zijn. Op aandrang van dominee en oudheidkundige Nicolaas Westendorp werd in de negentiende eeuw hunebedden met een enkele 'n' geschreven, al bleek de spelling met de dubbele 'n' hardnekkig...
Bovenstaande kaart is in november 1906 verstuurd vanuit Emmen naar Hattem en geadresseerd aan 'Mej. J. Hulsbergen'. Het is een afbeelding van hunebed D-43, één van de tien hunebedden in en rond Emmen. Het is een zogenaamd Langgraf, waarvan er in Nederland maar één te vinden is. Binnen de gerestaureerde en vrijwel complete stenenkrans van 52 stenen liggen twee grafkelders ingebed in de 40 meter lange dekheuvel. In tegenstelling tot de meeste overige hunebedden heeft dit langgraf geen oost-west oriëntatie maar is het vrijwel noord-zuid gericht.
Omstreeks 1900 waren veel hunebedstenen verzakt doordat men er stenen tussenuit gehaald had. Albert van Giffen, die wordt gezien als de grondlegger van de Nederlandse archeologie, heeft de hunebedden gerestaureerd door de stenen in oorspronkelijke positie terug te brengen.
