In de provincie Utrecht komen relatief veel verlaten of vergeten begraafplaatsen voor. Ze zijn nog herkenbaar aan hun vorm, vaak begroeid met veel opschot, maar zonder functie.
Een aantal is voorzien van wat informatie zodat duidelijk wordt dat het ooit een begraafplaats was. Het zijn meestal algemene begraafplaatsen die gemeenten in de negentiende eeuw verplicht waren aan te leggen. Sommige zijn nooit gebruikt omdat niemand er wilde liggen. Bedelaars, drenkelingen of zelfmoordenaars vonden er hun laatste rustplaats. De oorspronkelijke toegangshekken bij deze begraafplaatsen zijn allang verdwenen. De huidige hekwerken geven nog wel weer dat er in ieder geval geen rijke materialen werden gebruikt.
De meeste begraafplaatsen die ‘vergeten’ worden genoemd, bevatten een eenvoudig hekwerk, vaak uit houten bestanddelen. Soms zijn de posten van beton, maar het hekwerk is meestal van houten planken samengesteld. Een mooi voorbeeld is het hekwerk bij het Bedelaarskerkhof bij Willeskop. Dit buurtschap vlakbij Oudewater lag vroeger in een eigen gemeente. Die gemeente kocht in 1875 een stuk grond dat moest dienen als begraafplaats. Er is weinig gebruik van gemaakt. In 1907 vond de laatste begraving plaats en daarna lag de begraafplaats er verlaten bij. Perioden van onderhoud en verwaarlozing wisselden elkaar af. In 2010 is het terrein voor het laatst opgeknapt en is ook een nieuw hek geplaatst.
Dit hek bestaat uit twee vierkante houten posten waartussen een enkel openslaand hekwerk is geplaatst. Vijf dwarslatten worden door twee X-vormige verbindingen bijeenhouden. Aan de uiteinden twee staande latten en dat is het hele hek. Jammer genoeg is geen rekening gehouden met een ouder voorbeeld, dat nota bene op een informatiebord is afgebeeld. Dat hekwerk was een dubbel hekwerk dat naar het midden opliep. Ook van hout en met weinig franje, maar toch nog wat meer cachet dan het huidige. De keuze voor een landbouwhek heeft elke verwijzing naar een begraafplaats definitief weggenomen.
