In 1936 kwamen wij als familie Degenkamp voor het eerst in aanraking met begraafplaats St. Barbara. Destijds was de begraafplaats een jaar of veertig oud en de eerste aanplant was toen nodig aan vervanging toe. Tot de eerste werkzaamheden van mijn opa Richard Degenkamp behoorde dan ook de aanplant van de platanen en taxusstruiken die nu nog te vinden zijn op de begraafplaats.
In 1960 kwam de tweede generatie op de begraafplaats. Zoon Johan Degenkamp, mijn vader, ging ook op de begraafplaats werken. Het werk was hem letterlijk met de paplepel ingegoten, want het gezin Degenkamp was woonachtig op de begraafplaats. Nadat opa Richard het rustiger aan ging doen, stapte ik in 1992 in het werk op de begraafplaats. Ik ging de administratie doen. Zo’n vijf jaar later gaf mijn broer Richard aan dat hij ook graag op de begraafplaats wilde werken. Het voelde voor ons allebei zeer vertrouwd, want hoe vaak hadden wij vroeger al niet onze opa en vader geholpen bij het werk.
In 2011 trad mijn vader Johan terug als beheerder en gaf hij het stokje door aan zijn kinderen. Ik werd verantwoordelijk voor de administratie, planning en financiën en treed op als woordvoerder. Mijn broer Richard nam de verantwoordelijkheid voor het buitenpersoneel op zich, het onderhoud van de begraafplaats en de uitvoering van de uitvaarten en begrafenissen. Mijn vader, hoewel nu met pensioen, bleef lange tijd een belangrijke steun en toeverlaat. Dat kon ook haast niet anders, omdat mijn vader hier al bijna zijn hele leven woonde en leefde.
Een stuk liefde achterlaten voor de nabestaanden, dat is het belangrijkste wat wij meegekregen hebben als derde generatie beheerders. De begraafplaats en al zijn bezoekers, nabestaanden, klanten en uitvaartondernemers, horen gewoon bij mij. Het voelt goed, zeker omdat ik op de begraafplaats ben opgegroeid. Het voelt simpelweg vertrouwd en als een thuis.
De mensen die komen om afscheid te nemen van hun dierbaren staan voor onze familie centraal. Alles moet lopen zoals de nabestaanden dat wensen en dat probeer je dan ook zo goed mogelijk te doen. Daarbij hoort dat je met de mensen meedenkt over de uitvaart en dat je zorg voor hen toont als ze naderhand op grafbezoek komen en vragen hebben. Het hebben van een luisterend oor voor hun verhalen, dat is ook een belangrijke taak. Daarmee hoop je de mensen te ontlasten. Dat kost tijd, maar dat hoort er voor ons gewoon bij.
Sinds 2020 is mijn neef Owen Degenkamp een telg uit de vierde generatie ook aan het werk gegaan op de begraafplaats. Honderd jaar familie Degenkamp op de begraafplaats St. Barbara, dat halen we in elk geval. Zoiets is uniek in Nederland. Ik zie de toekomst met vertrouwen tegemoet.
Wat ik wil nalaten is dat alle mensen van wie hier dierbaren begraven liggen, aan Sint Barbara denken als een fijne plek, waar goed voor hun overledenen wordt gezorgd en ze niet vergeten worden. Ik vind het belangrijk dat de mensen die mij zullen opvolgen, liefde voelen en uitstralen voor de mensen en voor het vak. Tenslotte is St. Barbara ook de plek waar mijn eigen dierbaren zijn begraven en daarom is St. Barbara mijn funeraire plek, en eigenlijk die van de hele familie Degenkamp.
