De naam is afgeleid van de twijgen en takken die door een ietwat hoekige vorm op knoken zouden lijken. Andere bronnen melden dat de voet van de bladsteel knekelvormig is. Wikipedia gaat nog verder: ‘de vuil-bruine/grijzige twijgen zijn blauwig berijpt met de vale lijkkleur van skeletbeenderen’.
Duitsers zien in het grillige takkengestel meer een gewei en hebben de Doodsbeenderenboom dan ook de bijnaam ‘Geweihbaum’ gegeven. Kortom: goed kijken en met enige fantasie is de naamgeving te onderschrijven.
Verder is het een mooie en taaie rakker: stadsklimaatbestendig doordat de boom goed tegen luchtvervuiling kan. De boom is winterhard, droogteresistent met een voorkeur voor een zonnige plaats. Wel is de Doodsbeenderenboom wind- en zeewindgevoelig zodat niet elke begraafplaats even geschikt is. Het is al met al een boom die je alleen al voor het verhaal zou aanplanten.
