"Er bestaat voor mij meer dan één funeraire locatie in Nederland alwaar de belangstelling naar uitgaat, te weten die begraafplaatsen waar de militaire- en burgerslachtoffers rusten, van verschillende nationaliteit, omgekomen in WOI en WOII. Het speurwerk om over een overzichtelijk bezoekschema te beschikken, heeft jaren tijd gevergd. Inmiddels zijn vele begraafplaatsen in de provincies bezuiden de rivieren bezocht en ook een aantal provincies boven de rivieren.
Het valt op dat de graven van zowel militair als burger met de Nederlandse nationaliteit (in hoofdzaak WOII) op velerlei wijze worden verzorgd. Soms tot in de puntjes, en soms is het verval pijnlijk om te zien. In een aantal voorkomende aangetroffen situaties wordt contact opgenomen met de Oorlogsgravenstichting.
De soms aanwezige inscripties in steen kunnen meer verhalen dan een geschiedenisboek. Sedert een jaar of 17 bezoek ik de begraafplaatsen in Nederland en ook het lokale aanzien van een begraafplaats of kerkhof is opmerkelijk te noemen. De wijze waarop de mens tegen de dood aankijkt, is verschillend. Een begraafplaats of kerkhof kan een deprimerende indruk wekken, maar andersom is ook mogelijk."
Dit item verscheen in de nieuwsbrief van oktober 2007
"Jaren geleden kozen we voor crematie na onze dood, mijn vrouw Jeannette en ik. De meeste begraafplaatsen waren verwaarloosde en saaie oorden. Het was nog in de tijd van het grote taboe op de dood. Toen raakten we steeds meer geïnteresseerd in de funeraire cultuur en veranderde ook onze houding ten aanzien van onze eigen lijkbezorging. We wilden een (graf)steentje gaan bijdragen aan de toekomstige funeraire cultuur op begraafplaatsen. Soms kwamen we op een begraafplaats, waar we ook wel zouden willen liggen, ook al was dat dan in de verre toekomst. Maar dat was ver van huis en dat wilden we onze (klein)kinderen niet aandoen.
Vlak bij huis in Eindhoven had de Stichting Catharinakerkhof inmiddels de verwaarloosde begraafplaats met dezelfde naam tot een funerair juweeltje opgeknapt. Daar hebben we een optie genomen op een prachtig plekje onder een oude beuk temidden van een grote variëteit aan graftekens. Een bevriend echtpaar rust al naast ons plekje, twee vrienden hebben een plaats tegenover ons uitgezocht en twee andere vrienden komen ook in de buurt liggen, als het zover is. 'Dan kan het ook later nog gezellig worden', zeggen we tegen elkaar.
Onze kleindochter voelt er zich ook thuis. Op Allerzielen gaan we 's avonds met haar in het donker naar de bijeenkomst met honderden kaarsjes op de graven. Dan steekt zij ook een kaarsje op en 'bidt' voor haar dode vriendje. Dat doet ze bij haar favoriete plek, het kindergraf van Rosa met z'n frutseltjes en knuffeltjes. Wij gaan regelmatig kijken op het Cathrien, maar die ene plek is eigenlijk ons minst favoriete plekje … als je begrijpt wat ik bedoel!"
Dit item verscheen in de nieuwsbrief van september 2007